Lipa szerokolistna (Tilia platyhyllos) to okazałe drzewo dochodzące wysokością do 40 m z ogromną, wysoko sklepioną, zwartą koroną, która sprawia wrażenie wąskiej i wzniesionej. Pień z reguły dość prosty, u starszych okazów zdecydowanie gruby. Konary przeważnie są odchodzące, skierowane promieniście ku górze, za wyjątkiem dolnych, które wychylają się ku ziemi. Ta odmiana lipy ma korę ciemnoszarą lub szaro-brązową, z delikatnymi bruzdami i wąskimi, sieciowatymi listewkami. Liście mają kształt sercowaty ze smukłym wierzchołkiem i są prawie tak samo długie, jak i szerokie, o wielkości od 7 do 12 cm, o ząbkowanych brzegach, na wierzchu matowe, ciemnozielone i delikatnie owłosione, od spodu jaśniejsze. Kwiaty mają barwę żółto-białą i są skupione po kilka w wiszących graniastych lub wiechowatych kwiatostanach, których osie są zrośnięte z wielkimi, owalnymi podsadkami. Owocem jest niewielki podłużno-kulisty orzeszek. Ta odmiana lipy preferuje gleby świeże, przepuszczalne, zasadowe, żyzne. Występuje na terenie całej Europy.
Lipa drobnolistna (Tilia cordata) to również dorodne drzewo dochodzące wysokością do ponad 30 m. Korona tej odmiany jest charakterystycznie nieregularnie wykształcona. Kora u młodych osobników bywa gładka i szara, u starszych przybiera odcień brunatny i pojawiają się podłużne, płaskie bruzdy i listewki. Konary są z reguły wysoko wzniesione i tylko u starych drzew nachylają się ku ziemi. Liście tej odmiany lipy są prawie okrągłe, nieco szersze niż dłuższe, o rozmiarach 6 na 5 cm, ze smukłym wierzchołkiem, na brzegach pikowane, z wierzchu błyszczące i ciemnozie- lone, pod spodem niebiesko-zielone. Brzegi liścia z reguły bywają wygięte ku górze. Kwiaty o barwie żółto-białej są skupione w zwisających kwiatostanach albo odstają na wszystkie strony. Owocem jest maleńki, kulisty orzeszek. Lubi świeże, głębokie gleby. Występuje w całej Europie.
Lipa srebrzysta (Tilia tomentosa) to drzewo dochodzące wysokością do 30 m, o gęstej, regularnej i kulisto sklepionej koronie i prostym pniu. Pierwsze konary wyrastają dość nisko i promieniście rozchodzą się ku górze, z rzadka tylko odchylają się ku ziemi. Kora u młodych drzew jest gładka i przybiera barwę zielono-szarej, a z wiekiem pokrywa się delikatnym deseniem bruzd i listewek oraz brązowieje.
Liście są okrągławe, lecz u nasady przyjmują kształt serco- waty, dość grube, na brzegach ząbkowane. Ich barwa z wierzchu jest jednolicie ciemnozielona i matowa, a od spodu są one pokryte białym puszkiem, co sprawia, że z daleka wyglądają na srebrne, od czego bierze się jej nazwa. Kwiaty tej odmiany są zebrane po 6-9 sztuk w wiszących, wiechowatych skupiskach, mają jasnożółty kolor i bardzo przyjemny zapach. Owoce wielkości od 8 do 10 mm są grubawo-kuliste i lekko brodawkowate. Dość powszechnie występuje na terenie południowo-wschodniej Europy.